Autor: iwkan

Tyle razy czekałam i miałam nadzieję na lepsze, że teraz aż boję się czekać Tyle razy zaczynałam wierzyć, że może będzie praca, że teraz się boję zapeszyć. I nie wiem czy jeszcze raz mieć nadzieję, czy czekać, co będzie i potem ewentualnie się cieszyć….
Różne uczucia są we mnie. Bo Ahmed ma naznaczone nowe spotkanie. Podobno jakaś firma chce go zatrudnić. Daj Boże, żeby to wreszcie doszło do skutku, żeby się skończyło to ciężkie oczekiwanie i szukanie pracy i to życie w spartańskich warunkach.
Jechaliśmy tu do Berlina z nadzieją na pracę. Obiecywano mieszkanie, pracę. A cóż mamy? Mieszkanie w spartańskich warunkach. A właściciel ma sklep z antykami, pieniądze, a zatrudnia ludzi niielegalnie, takich co już mają nóż na gardle, co gotowi są przyjąć każdą pracę i traktuje ich jak niewolników prawie . Ahmeda chciał tak też wykorzystać, ale on się nie dał, to zaczęło się ubliżanie, porównywanie nas do psów…. To było wczoraj. A kiedyś proponował, żebyśmy z Ahmedem stali na ulicy i sprzedawali i to razem. No bo wiadomo ja na wózku to się ludzie będą litować….
Ale teraz może wreszcie będzie lepiej.
Ahmed znał kiedyś tych ludzi jeszcze z meczetu jak tam chodził. Myśleliśmy więc, że w sprawie pracy można im zaufać. A niby dobrze się zaczęło, ale dobry był tylko początek. Trzymajcie kciuki żeby praca była i żebyśmy się wyprowadzili z tego miejsca. Zostaniemy pewnie w Berlinie, bo tu mamy pozwolenie na pobyt.
A praca tym razem będzie legalna bo z agencji poszukiwania pracy to agencja państwowa. I już więcej o pomoc Arabów prosić nie będziemy jak nam przedtem doradzano.

Ponieważ nikt nie udzielił prawidłowej odpowiedzi na pytanie: jakie jest zakończenie anegdotki z wesela, podaję odpowiedź tutaj:

Kiedy małżeństwo kocha się najbardziej?
Kiedy żona męża kocha zawzięcie, a mąż żonę zażarcie.

Tak się złożyło, że dwa trzy ni byliśmy w Szczecinie. Udało mi się przedłużyć ubezpieczenie europejskie aż na pięć lat, ponieważ mam pierwszą grupę inwalidzką, a to oznacza znaczny stopień niepełnosprawności. A takie osoby mają prawo do otrzymania tego ubezpieczenia aż na pięć lat. I ja właśnie ku wielkiej mojej radości je dostałam.
Ale nie o tym chciałam pisać. W ostatni dzień pobytu nie zdążyliśmy wykupić biletu przed czasem więc postanowiliśmy kupić je u kierowcy w autobusie, bo możliwość taka była. Ponieważ już przed dziesiątą wieczorem załatwiliśmy wszystkie sprawy, więc pozostało czekać na dworcu. Jeśli chodzi o te bilety to czas by był ale trzeba je było rezerwować przez internet a padł nam telefon bo się bateria wyczerpała.
A tu nagle gdzieś około dziesiątej wieczorem wpadają ochroniarze i prawie wszystkich, kto tam siedział wyrzucili na ulicę. Trochę było pijanych i bezdomnych, może część osób czekała na pociąg, bo siedzieliśmy na pkp bo przy autobusach nie było żadnej ławki. Nas też wyrzucili jeszcze ochroniarz stwierdził, że nas tu w ogóle nie powinno być. Zadzwoniłam na 112, bo chciałam rozmawiać z policją. Tam mi wytłumaczono, że bezdomni udają że chcą gdzieś jechać więc kto nie ma biletu jest usuwany z dworca. Powiedziałam tże tak tego nie zostawię i sprawę nagłośnię w radio. że nawet inwalidów niewidomych na wózku się nie wyrzuca.