149 Bachmut płonie

Już tyle czasu trwa wojna W Ukrainie, że niekiedy słyszy się, że już tego za dużo, że jesteśmy już zmęczeni. Tak, to prawda, takie zmęczenie z czasem przychodzi. Tak, łatwo się usprawiedliwiać, bo to nas nie dotyczy, bo to teoretycznie, daleko, nie w moim kraju, nie w moim mieście. Ale nie można przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego, jeśli się jest wrażliwym na cierpienia niewinnych ludzi dorosłych, żołnierzy, walczących by bronić swój kraj, dzieci, które przecież nie są niczemu winne. I wszyscy tylko są atakowani dlatego, że są Ukraińcami. A ja czasem stawiam sobie pytanie: a gdyby tak – nie daj Boże, stało się z nami, co byśmy wtedy zrobili. Jak wtedy by to wyglądało? Tak, jesteśmy w NATO, ale oni przecież walczą właśnie po to, by ta horda ze wschodu nie zaatakowała nas. Piszę horda, bo ich żołnierzami nazwać nie można. Bo nie jest żołnierzem, który nie walczy z równym sobie, nie jest żołnierzem ten, co walczy z cywilami, kobietami, dziećmi. Ani ten, co niszczy infrastrukturę miejską, podpala ją bronią fosforową… Tak właśnie Bachmut teraz płonie… Zanim więc przyjdzie nam myśl o zmęczeniu wojną, przypomnijmy sobie naszą walkę, gdy Polska się broniła atakowana i przez Niemców i przez Rosjan… Wtedy się broniliśmy, walczyliśmy w zwycięstwo. Bo każdy naród, gdy jest atakowany, ma prawo do obrony swojej niepodległości. I o tym nigdy nie wolno nam zapominać niezależnie od tego, czy odnosi się to do nas, czy do innych.