A co u nas?

03 słodkie lenistwo

Ogarnęło mnie dzisiaj słodkie lenistwo. Nic mi się nie chce robić tylko bym spała. Nie mogłam spać w
nocy i teraz nadrabiam zaległości. Korzystam z tego, że sama jestem i łapię trochę ciszy. to jest jeden
z minusów kiedy ma się jeden pokój i mieszkanie starego typu bez kuchni. tzn. kuchmia jest w przedpokoju.
A swoją drogą temu kto projektował ten budynek to należałaby się nagroda dla najgorszego projektanta.
W budynku jest winda, ale zatrzymuje się na półpiętrach a nie na piętrach. Więc żeby wjechać na drugie
piętro, mąż musi znieść wózek na dół to znaczy poniżej parteru, i wjechać na półpiętro, potem zejść parę
stopni na dół, żeby się znaleść na piętrze drugim. Po czym wraca żeby mi pomóc zejść ze schodów na drugie
piętro. No i co o tym myślicie? w życiu nie widziałam takiego głupiego budynku i to gdzie? w Warszawie.

11 odpowiedzi na “03 słodkie lenistwo”

paranoja

Masz rację. Każdy kto jest tu poraz pierwszy jest w szoku. A budynek jest chyba budowany w latach siedemdziesiątych.

jeszcze się z takim czymś nie spotkałem

A ja mieszkam chyba właśnie w takim samym bloku, jak Ty, ale że mieszkam na połpiętrze, a winda zatrzymuje
się na tzw parzystych kondygnacjach, mam ten sam problem. Chyba zresztą pamiętasz moją lokalizację, bo
przecież byłaś u mnie przed laty.

Tak. Tylko być może wtedy nie zwróciłam na to aż tak dużej uwagi. I wtedy jeszcze nie poruszałam się
na wózku, więc nie odczułam tego aż tak dotkliwie. Natomiast teraz tak, bo mam duży problem z wejściem
i zejściem. Ale co by nie powiedzieć, to jest najgłupsze rozwiązanie jakie znam. No cóż wciąż jeszcze
niepełnosprawni dla niektórych to wstydliwy temat i dla niektórych najlepszym rozwiązaniem jest zamknąć
ich tzn. niepełnosprawnych w domu. Jeszcze daleko nam do krajów skandynawskich, gdzie wprawdzie nie jest
też idealnie, jak wszędzie, ale o niebo lepiej pod tym względem jak w Polsce

Masakra. Pomimo tego trzymaj się.

To prawda, że u nas jeszcze dużo mogłoby się zmienić w podejściu do niepełnosprawnych. Już następuje
pewna poprawa, ale zdecydowanie mogłaby być jeszcze większa. Mój ulubiony przykład ewidentnego zaniedbania
jeśli chodzi o dostosowania dla niewidomych, to windy i mówię tutaj zwłaszcza o windach w takich instytucjach
jak szpitale, czy urzędy, gdzie jest duża szansa, że osoby niewidome mogą się pojawić. Mam na myśli konkretnie
to, że chociaż obecnie większość wind ma już oznaczenia brajlowskie na przyciskach na panelu sterowania,
to rzadko która winda jest do tego udźwiękowiona. No i jest to problem, bo co z tego, że osoba niewidoma
wybierze sobie na jakie piętro chce jechać, skoro może się przecież zdarzyć sytuacja, że winda zostanie
wezwana w między czasie na inne piętro i tam najpierw się zatrzyma, a wtedy osoba niewidoma będzie całkowicie
zdezorientowana. Wśród miejsc, w których miałem okazję przebywać, jednym z nielicznych szczytnych wyjątków,
jeśli chodzi o udźwiękowienie wind w taki sposób, żeby informowały o piętrach, na których się zatrzymują,
jest wydział nauk społecznych uniwersytetu gdańskiego, na którym studiuję. Muszę przyznać, że ogólne
dostosowania dla niewidomych na tym wydziale miło mnie zaskoczyły. Wszędzie są prowadnice, obrajlowane
i udźwiękowione windy, i opisane w brajlu sale. Uniwersytet zakupił też z myślą o niewidomych duży skaner,
za pomocą którego w bibliotece skanują bezpłatnie niewidomym potrzebne książki na formaty obsługiwane
przez gadacza, a potem wysyłają je zainteresowanym
na maila, więc niewidomi studenci właściwie nie muszą się martwić o literaturę. Wystarczy, że napiszą,
co jest im potrzebne. No ale przypadki tak daleko idących dostosowań miejsc publicznych do potrzeb niepełnosprawnych, to
niestety u nas ciągle wyjątki.

To prawda. Apropo wind to jechaliśmy z mężem na lekcje polskiego, bo on się uczy polskiego i szkoła jest
niedaleko od dworca centralnego. Wystarczy tylko przejść przejściem podziemnym. Niby proste. Ale na miejscu
okazało się że winda jest zepsuta i musieliśmy się wracać parę przystanków tylko po to, żeby przejść
na drugą stronę ulicy i dojść na piechotę do szkoły. A mąż chciał, żebym zobaczyła, jak oni się uczą
i w szkole nauczycielka mnie zapraszała. No i szkoła oczywiście też miała parę stopni, więc maż musiał
mnie trochę podnieść do góry żeby mnnie postawić na stopniu. No i jakoś z trudem dobrnęliśmy na zajęcia.

Hmm… do dzisiaj myślałam, że winda tak fizycznie nie może się raczej zatrzymywać na półpiętrach, a że logicznie to już na pewno. No cóż, uczę się przez całe życie 🙁 Ale to n ie jedyny przypadek bezmyślności architektów. Mam koleżankę, która porusza się o kulach, windę w bloku ma, wszystko pięknie, ładnie, jak unia każe, ale żeby dostać się do tej windy, koleżanka musi pokonać kilka stopni, przy których nie ma poręczy, bo gdyby były, schody byłyby za wąskie i nie zgadzałoby się to z unijnymi standardami. Plus tego jest taki, że kiedy koleżanka schodzi po schodach, zawsze ma towarzystwo 🙁

Jeszcze coś związanego z windami mi się przypomniało. Jedna z klas z mojej szkoły do teatru chciała sobie pójść. Polonistka to zorganizowała, co by młodzież ukulturowić trochę. W budynku okazało się, ze winda, owszem, jest, ale że osoba, która się nią zajmuje, znajduje się obecnie w muzeum i ze jak ktoś poruszający się na wózku chce z niej skorzystać, musi zgłosić to przynajmniej tydzień (albo dwa, nie pamiętam) wcześniej. No to chłopaki mogli się wykazać…

Taka sama bezsensowna sytuacja jest z pociągami. Osoba na wózku musi zgłosić trzy dni wcześniej że chce
skorzystać z platformy dla niepełnosprawnych. I jeśli z jakichś powodów plan się zmieni to nie ma pomocy,
bo nikogo tam nie ma.

11 odpowiedzi na “03 słodkie lenistwo”

Dodaj komentarz